Toespraak Koen Ally - AGRIBEX 2025

Geachte heer voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers,
Geachte dames en heren ministers, volksvertegenwoordigers, burgemeesters, schepenen, EU-politici, voorzitters, leden van Fedagrim, sympathisanten van AGRIBEX,

Mijn naam is Koen Ally, Vlaamse expat en landbouwer in de Verenigde Staten, en daar zit mijn vrouw Els.
Wij komen van ver. Letterlijk dan toch. Van Parmer County, een provincie met zo’n 4,25 inwoners per vierkante kilometer. Da’s weinig. Om u een idee te geven, Oost-Vlaanderen telt bijna 500 inwoners voor diezelfde vierkante kilometer. 

Parmer County ligt in Texas – u ziet dat hier op de kaart. 
Maar we komen ook figuurlijk van ver. Mijn vrouw en ik zijn beginnen ‘boeren’ op het bedrijf van mijn ouders in Deurle, Sint-Martens-Latem. Maar wat bleek, hun boerderij lag in natuurgebied. Een beslissing van de jaren ’60 die ons 40 jaar later zuur opbrak. Men had dat over het hoofd gezien en mijn vader destijds wel vergunningen gegeven, maar nu 40 jaar later moest die fout toch rechtgezet worden.

Bij de ouders van Els was het niet beter. Die hun boerderij lag op linkeroever en de haven ging uitbreiden. Dus moesten die ook weg. Ze werden onteigend.
Da’s zuur. Je wil bouwen aan iets, je ziet je collega’s vooruitgang boeken. En jij – jij staat stil. Je kropt je woede op, je gaat op deuren van politici kloppen. Je krijgt gelijk, maar er verandert niks. 

Dat zei mijn buurman op een bepaald moment tegen mij. Koen, je moet vechten voor iets, niet tegen iets. Dat levert niks op. 

En dus gingen we dat doen. Vechten voor iets en zo kwamen we in de VS terecht. Een Nederlander die melkveebedrijven bouwde in de VS wou ons aandeelhouder maken in een bedrijf van zo’n 2.000 melkkoeien. En daar gingen we op in. 

Alleen was het gras niet zo groen op dat moment. De Nederlander ging failliet, ons geld was weg en wij terug naar af. 

Maar ik ben nooit vergeten wat mijn buurman zei: Koen, je moet vechten voor iets.

Dat hebben we gedaan. We zijn op een verlaten melkveebedrijf gestoten in het noorden van Texas, midden in de woestijn. Er woonde geen kat. Alleen wat slangen en stinkdieren. En wij dus ook nu. We mochten de boerderij huren en hadden geld voor 100 koeien en we woonden in een caravan, met drie kinderen. 

Maar we waren gelukkig. We konden bewijzen dat we een boerderij konden managen. En vandaag 15 jaar later melken we meer dan 3100 koeien, met in totaal 4.800 dieren op 850 hectaren. Feit is dat ondanks alles wij toch ons portie geluk hebben verworven. We blaken van gezondheid, de kinderen groeien rustig op en kunnen hoopvol vooruitblikken op hun eigen toekomst, onze vier ouders leven nog, zijn gezond. En we voelen ons thuis ginder over de plas. Maar tegelijk zijn we dankbaar om hier te zijn. In België, op AGRIBEX.  

Een lange inleiding misschien om tot de kern van mijn verhaal te komen. Amerika is niet per se het beloofde land. Het is goed voor ons. Maar Europa is dat ook. Ik kom niet pleiten voor een massale verhuis naar de Verenigde Staten. Wel integendeel de VS heeft Europa nodig en omgekeerd. Het is alleen opvallend dat ondernemen in Europa – zoals de Eerste Minister ook aangeeft – aan enorm veel regeltjes gebonden is. Met handen en voeten. Waardoor elk initiatief van ondernemers in de kiem gesmoord wordt, nog voor je begonnen bent. Dat is een kwalijke zaak. Als ik op mijn eigen verleden terugkijk, is dat enorm demotiverend. 

Maar ook bij ons is niet alles rozengeur en maneschijn. Akkoord, de omvang van onze bedrijven is een veelvoud van wat we hier in België zien. Maar grootte is niet allesbepalend. Kwaliteit is dat wel. Europese bedrijven zijn sterk op dat vlak. De Belgische voedingsindustrie, met de boeren aan de basis ervan, is enorm belangrijk in de Verenigde Staten.

Amerika is ook niet onverdeeld gelukkig met de handelsbarrières. Ze zorgen voor spanningen. De relatie met de belangrijkste handelspartners staat onder druk. Vandaag Europa, morgen China, dan weer Rusland. De landbouw en de industrie in de Verenigde Staten zijn op zoek naar rust. Zekerheid om ook hun producten te kunnen verkopen op een wereldmarkt dat een gelijk speelveld hanteert. Dat is niet gegarandeerd. Trouwens heel de wereld zoekt naar die rust. Maar die is ons nu niet gegund met alle geopolitieke spanningen die er zijn.

De National Corn Growers Association pakt met onrustwekkende cijfers uit. Bijna de helft van de Amerikaanse boeren vreest dat er een landbouwcrisis aan zit te komen. De prijzen van landbouwmachines, hakselaars, tractoren, combines – en we staan hier op AGRIBEX het mekka van de landbouwmachines – zijn gestegen onder de Trump-administratie.

Je zal het misschien een raar gegeven vinden maar in de VS is slechts 10% van de actieve bevolking, zelfstandige ondernemer. Maar die geven wel werk aan anderen. En mensen die werken, zorgen voor een hogere productiviteit, voor meer inkomen en voor een begroting met groene cijfers. 

Dus ja, er moet rust komen. Ruimte om de economie op een stabiele manier te laten groeien aan de twee kanten van de Atlantische Oceaan. En ja, Europa blijft belangrijk voor de VS. Europa is een belangrijke afzetmarkt en uiteraard zal alles moeten gebeuren binnen de geldende richtlijnen rond gezondheid en duurzaamheid. Maar ook hier een oproep van mijn kant aan Europa. Maak het niet te bont. Jullie blinken al uit in veelvuldigheid van regels, belemmer de handel niet met absurde regels en belemmer landbouwers niet om te groeien en te innoveren. Niet ten koste maar ten voordele van de maatschappij. Dat is mijn boodschap vanuit de Verenigde Staten.

Ik dank u